Sjećanje na Žejane
Jo me domisles k-av fost tota selište skupa. Čuda omiri av fost. Ân selište av fost sto ši trej numere de kåse ši av fost ko de, oko šesto omir. Ân saka kåsa av fost skoro uri šase, šåpte omir ân familije. Vâk av fost nona, nono, omu, muljåra ši ku alor dica. Noj am isto fost ân familije šåpte de jelj. J-am avut doj surâr ši ân frate, ši måja ši čaja. Ši nona, måja lu čaja, av ku noj bivęjt. Ân selište atunče am avut tot če av a no rabit. Atunče av fost ân selište postolaru, fost av kovaču, fost av oštarija. Ân ura oštarije, če s-av kljemåt „La Gržinke“, čija av fost ši peknjica, ši av kuhęjt, potut s-av čija ši mânkå. Åta oštarije av fost la Martinine. Omiri av atunče živit po selski: palit av kârbur, vindavęjt av kârburu prin Opatije ši prin Rika, taljåt av kodru, lukråt av njive ši sadit tot če l-av fost triba. Ši ân miran život av fost ân selište.
PrijevodSjećam se kako je cijelo selo bilo zajedno. Bilo je puno ljudi. U selu je bilo stotri kućna broja i bilo je oko šesto ljudi. U skoro svakoj je kući bilo nekih šest, sedam osoba u obitelji. Uvijek su bili baka, djed, muž, žena i njihova djeca. I nas je bilo u obitelji šestero. Imala sam dvije sestre, jednog brata, mamu i tatu. I baka, očeva majka, je s nama živjela. U selu smo tada imali sve što nam je trebalo. U selu je tada bio postolar, bio je kovač, bila je gostiona. U jednoj gostioni, zvala se „La Gržinke“ (Kod Gržinke), je bila i pekara, moglo se i jesti. Druga gostiona bila je kod Martininovih. Ljudi su tada živjeli na seoski način: Proizvodili su drveni ugljen, prodavali su ga po Opatiji i Rijeci, sjekli su šumu, obrađivali su njive i sadili su sve što im je bilo potrebno. U selu se živjelo mirnim životom.
